Patron
Nadzwyczajny człowiek o wielkim i dobrym sercu. Dziś nazywany różnie: „wielki pedagog”, „wychowawca nocy ciemnej”. Kim był właściwie? Był po prostu sobą: dla ówczesnej młodzieży - kochający ojciec, dla wychowawców - wzór i nauczyciel sposobów postępowania z młodymi, dla innych ludzi – człowiek o wielkim sercu i wierze. We wspomnieniach i świadectwach tych, którzy się z nim zetknęli osobiście, podkreślane jest jego umiłowanie Boga i bliźniego, zaangażowanie w pracę z ubogimi, zaniedbanymi, osieroconymi dziećmi i młodzieżą. Polepszenie ich bytu i wpojenie wartości wiary i pracy, to podstawowe kierunki działalności Błogosławionego. Nie bez przyczyny wiele szkół, w tym Katolicka Szkoła Podstawowa Księży Michalitów i Katolickie Liceum Ogólnokształcące w Krośnie, obrały ks. Bronisława Markiewicza za swojego patrona, aby tym samym móc realizować przekazane przez niego wartości i prawd.
Ks. Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 r. w Pruchniku na terenie obecnej archidiecezji przemyskiej. Rodzice szczególny nacisk kładli na wychowanie religijne, kulturalne i patriotyczne, co sprawiło, że po ukończeniu szkoły i zdaniu matury Bronisław wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie 15 września 1867 roku przyjął święcenia kapłańskie. Podczas studiów teologicznych prowadził szeroką działalność wychowawczą, zakładał różne stowarzyszenia działające na rzecz ubogiej młodzieży, organizował katechizację i świetlicę, starał się pomagać wszystkim tym, których rodziny nie miały możliwości zapewnienia im godnych warunków do życia i bycia człowiekiem uczciwym. W listopadzie 1885 roku ks. Markiewicz wyjechał do Włoch z zamiarem wstąpienia do zakonu. W Rzymie zetknął się ze zgromadzeniem salezjańskim, rozpoczął nowicjat, a 25 marca 1887 roku złożył śluby zakonne w obecności żyjącego jeszcze założyciela ks. Jana Bosko. Dwa lata później zachorował na gruźlicę płuc. Po szczęśliwym powrocie do zdrowia i odbyciu rekonwalescencji, w marcu 1892 roku, za zezwoleniem przełożonych, powrócił do Polski i objął funkcję proboszcza w Miejscu, które na jego prośbę nazwano Miejscem Piastowym. Pracując na wiejskiej parafii szybko dostrzegł potrzeby tego środowiska. Rozpoczął bogatą działalność na rzecz dzieci: przyjmował biednych i opuszczonych chłopców, znaczną część plebani przekształcił w placówkę opiekuńczo-wychowawczą działającą na zasadach salezjańskich. Powołał do życia Instytut Wychowawczy, by pomagać materialnie i duchowo potrzebującej młodzieży, kształcić ją zawodowo, a tym samym przygotowywać do dorosłego i samodzielnego życia. Powodem takiego działania było jego rozkochanie w młodzieży, dlatego też całą formację dojrzałej religijności wychowawcy oparł na wartościach chrześcijańskich starając się tym samym uniknąć zarówno nadmiernej, niezdrowej religijności, jak też zubożającego człowieka materializmu. Uważał, że to dzięki pracy fizycznej człowiek uczy się wytrwałości w pracy nad sobą samym. Ks. Markiewicz, oprócz spełniania obowiązków proboszcza, pełnił także funkcję dyrektora założonego przez siebie Towarzystwa „Powściągliwość i Praca”. Usilnie starał się o jego zatwierdzenie kościelne jako zgromadzenia zakonnego. Za zgodą i z błogosławieństwem swego biskupa Józefa Sebastiana Pelczara zajmował się formacją młodzieży i dzieci opuszczonych oraz sierot. Szybko, za jego przykładem, powstały nowe placówki m.in. w: Pawlikowicach, Zborowie koło Tarnopola, Skomorochach koło Stanisławowa, Wilnie, Lublinie i wiele innych. Niestety stan zdrowia księdza pogorszył się i po przebytej operacji zmarł 29 stycznia 1912 roku. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Miejscu Piastowym,
a w 1990 roku jego szczątki doczesne zostały przeniesione do kościoła Matki Bożej Królowej Polski. Dopiero po kilkunastu latach zostały zatwierdzone Zgromadzenia Św. Michała Archanioła (gałąź męska w 1921 roku, gałąź żeńska w 1928 roku). Wszystko to, czego dokonał za życia oraz przekonanie o jego świętości sprawiło, że przełożeni obydwu Zgromadzeń św. Michała Archanioła zwrócili się z prośbą do biskupa przemyskiego o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego. Dekret o heroiczności cnót ks. Bronisława Markiewicza został ogłoszony
2 lipca 1994 roku w obecności Jana Pawła II.
Podczas uroczystej Mszy świętej sprawowanej na Placu Piłsudskiego w Warszawie 19 czerwca 2005 roku kard. Józef Glemp, Prymas Polski, w imieniu papieża Benedykta XVI dokonał beatyfikacji trzech polskich kapłanów, w tym ks. Bronisława Markiewicza.
30 stycznia przypada liturgiczne wspomnienie bł. Bronisława Markiewicza, kapłana. Dla wspólnot michalickich, zgodnie z calendarium proprium, jest to święto. Do bardziej uroczystego przeżywania tego dnia przygotowują się szkoły noszące imię Błogosławionego.
Hasła bł. ks. Bronisława Markiewicza:
